Temat pylonów oraz tablic reklamowych jest przedmiotem częstych sporów dealerów z organami podatkowymi, szczególnie w obszarze podatku od nieruchomości. Problematyczne jest nie tylko rozstrzygnięcie tego, czy instalacja nośnika reklamowego podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, ale także to, kto będzie ewentualnie zobligowany do jego zapłaty – również w przypadku, gdy firma dealerska jest jedynie właścicielem nośnika, ale już nie nieruchomości, którą jedynie wynajmuje. Wątpliwości mogą dotyczyć również klasyfikacji nośnika reklamowego na gruncie KŚT.
Na gruncie przepisów prawa budowlanego, a w konsekwencji podatku od nieruchomości, wśród obiektów, które stanowią nośniki reklamowe, można wyróżnić przede wszystkim duże tablice reklamowe (pylony, słupy) oraz reklamy nieposiadające trwałego połączenia z gruntem (mniejsze nośniki reklamowe, np. tablice montowane na budynkach).
Podatek tylko od pylonów
Pylony reklamowe (duże tablice, słupy) są trwale połączone z gruntem poprzez przymocowanie („zakotwienie”) do fundamentów, przez co mają charakter obiektów wolnostojących, trwale związanych z gruntem, co przesądza o tym, że są budowlami w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawa budowlanego. Oznacza to, że takie nośniki reklamowe podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (w wysokości 2% kosztu wzniesienia w skali roku). Co istotne, przed wzniesieniem takiego nośnika należy uzyskać pozwolenie na budowę.
Nie będzie ono natomiast potrzebne w przypadku tablic lub urządzeń reklamowych, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 prawa budowlanego. W przypadku takich nośników pozwolenie na budowę konieczne byłoby jedynie wtedy, gdy tablica (lub urządzenie reklamowe) byłaby usytuowana na obiekcie wpisanym do rejestru zabytków (w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami), a także gdyby reklama świetlna lub podświetlana została usytuowana poza obszarem zabudowanym (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym). W innych przypadkach, a więc w sytuacji zakwalifikowania nośnika jako tablicy lub urządzenia reklamowego – zgodnie z art. 30 ust. 1pkt 2 prawa budowlanego – roboty budowlane wymagają jedynie zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej, a nie uzyskania pozwolenia na budowę.
Najważniejsze kryterium, które rozstrzyga o tym, czy dany nośnik jest budowlą na gruncie prawa budowlanego (a więc czy podlega on opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości) jest zakres prac niezbędnych do jego instalacji. Jeżeli montaż wiąże się z koniecznością budowy stopy fundamentowej, która jest wylewana w miejscu umieszczenia reklamy, a także stworzenia odpowiedniej konstrukcji opartej o przygotowany uprzednio projekt, to bezspornie przyjmuje się, że taki nośnik jest budowlą na gruncie prawa budowlanego, od którego należny będzie podatek, a do jego wzniesienia potrzebne będzie pozwolenie na budowę.
Kto zapłaci podatek?
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podatnikami podatku od nieruchomości są podmioty będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, ewentualnie ich posiadacze samoistni lub użytkownicy wieczyści gruntów. W katalogu podatników podatku od nieruchomości nie wymieniono natomiast najemców, więc dealer, który wynajmuje salon od innego pomiotu, nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości z tytułu wzniesienia pylonu reklamowego, będącego budowlą. Podatnikiem tego podatku jest właściciel nieruchomości.
Stawka zależy od rodzaju reklamy
W przypadku wzniesienia pylonu (będącego budowlą) na wynajmowanej nieruchomości wątpliwości mogą dotyczyć również skutków na gruncie podatku CIT. Organy skarbowe wyraźnie oddzielają bowiem inwestycję na cudzym gruncie (jaką jest wzniesienie budowli na wynajmowanej działce) od inwestycji w obcym środku trwałym (patrz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 września 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-643/16-2/JP). W konsekwencji w odniesieniu do budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie nie można zastosować indywidualnych stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16j ust. 4 ustawy o CIT. Dealer, który postawi pylon na wynajmowanym gruncie, po spełnieniu warunków do uznania wybudowanego obiektu za środek trwały, będzie mógł amortyzować go na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – przy zastosowaniu stawki określonej w Wykazie stawek, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Tablice reklamowe (na słupach, połączone na stałe z gruntem) zostały wymienione wśród obiektów inżynierii lądowej i wodnej pozostałych, gdzie indziej niesklasyfikowanych w ramach KŚT 291, co oznacza, że właściwą do zastosowania będzie stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5% rocznie. Wyższe stawki przewidziano dla innych rodzajów nośników reklamowych. Tablice reklamowe umieszczone na ścianach budynków (neony świetlne, ekrany reklamowe LED i inne) klasyfikowane są w ramach KŚT 669 w przypadku której stawka wynosi 20%, a tablice reklamowe ustawione na powierzchni gruntu (tzn. niezwiązane w sposób trwały z gruntem) należą do KŚT 806, gdzie stawka amortyzacyjna wynosi 10%.
Autor: Łukasz Andruszkiewicz
Doradca podatkowy, prawnik, menedżer w Gekko Taxens Doradztwo Podatkowe. Członek Rady Podatkowej Konfederacji Lewiatan z ramienia Związku Polskiego Leasingu. Specjalizuje się w doradztwie w zakresie podatku VAT i podatkowych aspektów umów leasingu. Posiada kilkunastoletnie doświadczenie zdobyte w działach prawnych i podatkowych instytucji finansowych, obejmujące m.in. przygotowywanie i wdrażanie procedur podatkowych, reprezentowanie Klientów w postępowaniach administracyjnych, podatkowych oraz sądowo-administracyjnych, a także doradztwie dotyczącym raportowania schematów podatkowych (MDR).
